Automutilatie (zelfverwonding) bij blinden en slechtzienden

Automutilatie, of zelfbeschadigend gedrag, komt vaker voor bij blinden en slechtzienden dan bij zienden. De oorzaken, symptomen, fysieke impact, psychische, emotionele en sociale impact en behandelingen zijn vergelijkbaar. Er zijn echter ook enkele specifieke verschillen, zoals beperkte toegang tot informatie en ondersteuning, stigmatisering en aanpassing aan een visuele beperking.

Inhoudsopgave

1 Prevalentie van zelfverwonding bij personen met visuele beperking
2 Oorzaken
- 2.1 Algemeen
- 2.2 Typisch voor blinde en slechtziende personen
3 Risicofactoren
- 3.1 Algemene risicofactoren
- 3.2 Specifieke factoren voor blinden en slechtzienden
4 Symptomen
5 Fysieke impact
6 Psychische, emotionele en sociale impact
7 Behandelingen
8 Prognose
9 Complicaties
10 Preventie van zelfbeschadiging bij blinden en slechtzienden
11 Omgaan met automutilatie als je blind of slechtziend bent
12 Specifieke verschillen tussen de groep van ziende personen met automutilatie en personen met een visuele beperking die zichzelf verwonden:

Prevalentie van zelfverwonding bij personen met visuele beperking

Automutilatie komt vaker voor bij blinden en slechtzienden dan bij zienden. Onderzoek heeft aangetoond dat ongeveer 15% van de blinden en slechtzienden in de leeftijd van 12 tot 25 jaar wel eens automutileert. Bij zienden ligt dit percentage op ongeveer 6%.

Dit onderzoek is uitgevoerd door onderzoekers van de Universiteit van Kopenhagen in Denemarken. Het onderzoek is gebaseerd op een enquête onder 1.000 adolescenten in Denemarken, van wie 200 blind of slechtziend waren. De resultaten van het onderzoek laten zien dat ongeveer 15% van de blinde en slechtziende adolescenten in de leeftijd van 12 tot 25 jaar wel eens automutileert. Bij ziende adolescenten ligt dit percentage op ongeveer 6%.

Het onderzoek heeft ook aangetoond dat er een aantal factoren zijn die de kans op automutilatie bij blinden en slechtzienden vergroten. Deze factoren zijn onder meer:

Psychische problemen, zoals een depressie, angst en PTSS
Ervaringen van discriminatie en stigmatisering
Problemen met het omgaan met de visuele beperking

De onderzoekers bevelen aan dat er meer aandacht wordt besteed aan het probleem van automutilatie bij blinden en slechtzienden. Er is behoefte aan meer onderzoek om de oorzaken en gevolgen van automutilatie bij deze groep beter te begrijpen. Daarnaast is er behoefte aan meer ondersteuningsmogelijkheden voor blinden en slechtzienden die worstelen met automutilatie.

Oorzaken

Automutilatie is het opzettelijk beschadigen van het eigen lichaam zonder een duidelijk medisch doel. Het kan op verschillende manieren gebeuren, zoals snijden, branden, slaan of krabben. Automutilatie komt voor bij mensen van alle leeftijden, achtergronden en culturen.

Algemeen

De oorzaken van automutilatie zijn complex en niet altijd duidelijk. Er zijn echter een aantal factoren die een rol kunnen spelen bij alle mensen die aan zelfbeschadiging doen, zoals:

Psychische problemen: Automutilatie wordt vaak geassocieerd met psychische problemen, zoals een depressie, angst, een posttraumatische stressstoornis (PTSS) en borderline persoonlijkheidsstoornis.
Emotionele problemen: Automutilatie kan ook een manier zijn om met emoties om te gaan, zoals verdriet, woede of frustratie.
Sociale problemen: Automutilatie kan ook een manier zijn om aandacht te krijgen of om met sociale druk om te gaan.

Typisch voor blinde en slechtziende personen

Automutilatie bij blinden en slechtzienden kan voortkomen uit verschillende oorzaken. Een beperkt gezichtsvermogen kan leiden tot gevoelens van isolement, frustratie en angst, wat op zijn beurt kan resulteren in zelfbeschadigend gedrag. Bovendien kunnen sociaal-maatschappelijke factoren zoals discriminatie en stigmatisering bijdragen aan het ontstaan van automutilatie.

Risicofactoren

Automutilatie, of zelfbeschadiging, kan voorkomen bij verschillende groepen mensen, waaronder blinden en slechtzienden. Het is belangrijk op te merken dat de risicofactoren voor automutilatie bij blinden en slechtzienden niet noodzakelijkerwijs verschillen van die bij mensen zonder visuele beperking.

Algemene risicofactoren

Enkele algemene risicofactoren voor automutilatie zijn:

Een geschiedenis van misbruik of verwaarlozing
Een laag zelfbeeld
Onvermogen om op een normale manier om te gaan met stress en andere gevoelens van onvrede
Problemen met het omgaan met stress of emoties
Problemen met relaties
Psychische problemen, zoals een depressie, angst en persoonlijkheidsstoornissen
Stress of bepaalde gevoelens of emoties
Symptoom van een onderliggende ziekte

Specifieke factoren voor blinden en slechtzienden

Specifieke factoren die mogelijk een rol spelen bij blinden en slechtzienden kunnen zijn:

Beperkte toegang tot behandeling: Beperkte toegang tot gespecialiseerde psychologische ondersteuning en therapie kan het risico op automutilatie vergroten. Het gebrek aan toegankelijke informatie en ondersteuning kan het moeilijker maken voor mensen met een visuele beperking om hulp te zoeken en te ontvangen.
Een gebrek aan sociale steun: Sociale steun kan een belangrijke rol spelen bij het omgaan met stress en emoties. Blinden en slechtzienden die een gebrek aan sociale steun hebben, lopen een verhoogd risico op automutilatie.
Gebrek aan toegang tot onderwijs
Gebrek aan toegankelijke technologie
Onduidelijke communicatie
Overmatige verantwoordelijkheden
Psychische gezondheidsproblemen: Personen met een visuele beperking kunnen ook te maken krijgen met algemene psychische gezondheidsproblemen, zoals een depressie, angststoornissen of posttraumatische stressstoornis. Deze aandoeningen kunnen het risico op automutilatie vergroten.
Rouwverwerking rond en omgaan met de visuele handicap
- Aanpassingsproblemen: Het aanpassen aan een visuele beperking kan een langdurig proces zijn. Mensen kunnen worstelen met het verlies van autonomie, veranderingen in dagelijkse activiteiten en de noodzaak van aanpassingen. Deze aanpassingsproblemen kunnen psychologische stress veroorzaken en het risico op automutilatie vergroten.
- Discriminatie, vooroordelen en stigmatisering: Personen met een visuele beperking kunnen te maken krijgen met discriminatie en stigmatisering in de samenleving. Negatieve attitudes en ontoegankelijkheid kunnen leiden tot gevoelens van frustratie, woede en verdriet, wat het risico op zelfbeschadigend gedrag kan vergroten.
- Problemen met het omgaan met de visuele beperking: Omgaan met een visuele beperking kan een uitdaging zijn. Blinden en slechtzienden kunnen te maken krijgen met gevoelens van isolatie, frustratie en angst. Deze gevoelens kunnen een rol spelen bij automutilatie.
- Verlies van zelfstandigheid
Sociale isolatie: Blinden en slechtzienden kunnen een groter risico lopen op sociale isolatie als gevolg van communicatie- en mobiliteitsbelemmeringen. Het gebrek aan visuele informatie kan de interactie met anderen bemoeilijken, wat gevoelens van eenzaamheid en isolement kan vergroten, wat op zijn beurt het risico op automutilatie kan verhogen.
Tijdsdruk
Problemen met de werkomgeving:
- Beperkte carrièremogelijkheden
- Gebrek aan toegang tot werkgelegenheid
- Toegankelijkheid van de werkomgeving
- Werkgerelateerde stress
Traumatische ervaringen: Blinden en slechtzienden kunnen mogelijk traumatische ervaringen hebben meegemaakt die gerelateerd zijn aan hun visuele beperking, zoals ernstige ongelukken of medische complicaties. Trauma kan een belangrijke risicofactor zijn voor het ontwikkelen van zelfbeschadigend gedrag.
- Een ernstige of levensbedreigende traumatische gebeurtenis: Een traumatische gebeurtenis kan een ongeluk, een natuurramp, een overval, een gewelddadig misdrijf of een oorlogssituatie zijn. Blinden en slechtzienden zijn net als zienden vatbaar voor het meemaken van een traumatische gebeurtenis.
- Een traumatische gebeurtenis die zich herhaalt: Als een traumatische gebeurtenis zich herhaalt, is de kans op automutilatie groter. Dit is met name het geval bij blinden en slechtzienden die te maken hebben met discriminatie of stigmatisering.

Het is belangrijk om te benadrukken dat dit algemene factoren zijn en dat niet iedereen die met deze uitdagingen wordt geconfronteerd, zichzelf zal verwonden. Het is ook belangrijk om te weten dat hulp beschikbaar is voor mensen die worstelen met zelfbeschadiging. Als je (iemand kent die) worstelt met deze problemen, is het belangrijk om professionele hulp te zoeken.

Symptomen

De symptomen van automutilatie kunnen variëren, afhankelijk van de manier waarop de automutilatie plaatsvindt. Enkele veel voorkomende symptomen zijn:

Snijwonden, brandwonden, schaafwonden, blauwe plekken of andere lichamelijke verwondingen
Gebruik van scherpe voorwerpen, vuur of andere middelen om zichzelf te beschadigen
Verborgen gedrag, zoals het dragen van kleding om de verwondingen te bedekken
Veranderd gedrag, zoals teruggetrokkenheid, vermijding van sociale contacten, somberheid of boosheid, veranderingen in emotionele expressie

Deze symptomen herkennen is cruciaal voor een tijdige behandeling.

Fysieke impact

De fysieke impact van automutilatie kan variëren, afhankelijk van de ernst van de verwondingen. Lichte verwondingen, zoals kleine snijwonden en blauwe plekken, kunnen meestal zelf genezen. Ernstigere verwondingen, zoals diepe snijwonden of brandwonden, kunnen een medische behandeling nodig hebben.

De fysieke impact van automutilatie kan ook leiden tot infecties, littekens of andere medische problemen.

De fysieke gevolgen van automutilatie bij blinden en slechtzienden zijn vergelijkbaar met die bij ziende personen. Het gebrek aan visuele informatie kan echter de ernst van de verwondingen vergroten en de kans op complicaties verhogen. Bovendien kan een visuele beperking leiden tot een verhoogd risico op het ontwikkelen van slechte fysieke houdingen, wat kan leiden tot gezondheidsproblemen en een verminderde levenskwaliteit.

Psychische, emotionele en sociale impact

De psychische, emotionele en sociale impact van automutilatie kan zeer groot zijn. Mensen die automutileren kunnen last krijgen van:

Depressie
Angst
Posttraumatische stressstoornis (PTSS)
Borderline persoonlijkheidsstoornis
Verlammingsgevoel
Schuldgevoelens
Schaamte

Automutilatie kan ook leiden tot problemen in de sociale relaties. Mensen die automutileren kunnen zich terugtrekken uit sociale contacten of worden gemeden door anderen. Het gebrek aan visuele informatie kan het emotionele verwerkingsproces verder compliceren.

Behandelingen

Er zijn verschillende behandelingen beschikbaar voor automutilatie. De behandeling wordt afgestemd op de individuele behoeften van de persoon.

Een interdisciplinaire aanpak, waarbij rekening wordt gehouden met zowel visuele als psychologische aspecten, is essentieel voor een effectieve behandeling.

Enkele veel voorkomende behandelingen zijn:

Psychotherapie: Psychotherapie kan helpen om de onderliggende oorzaken van de automutilatie te begrijpen en omgaan met de emoties die leiden tot de automutilatie.
Medicatie: Medicatie kan worden gebruikt om psychische problemen, zoals een depressie of angst, te behandelen. Afhankelijk van de oorzaak en de ernst van de zelfverwonding kunnen ook verschillende medicijnen worden voorgeschreven, zoals antidepressiva, antipsychotica en stemmingsstabilisatoren. In sommige gevallen kan het medicijn naltrexon worden voorgeschreven, dat de “beloningsrespons” van endorfine blokkeert, een natuurlijke pijnstiller die ook een gevoel van euforie veroorzaakt.
Groepstherapie: Groepstherapie kan helpen om contact te maken met anderen die hetzelfde meemaken.

Het is belangrijk om te benadrukken dat elke persoon uniek is en dat de effectiviteit van de behandeling kan variëren. Daarom is het essentieel om professionele hulp te zoeken bij het omgaan met automutilatie.

Prognose

De prognose voor automutilatie bij blinden en slechtzienden varieert, afhankelijk van de ernst van de zelfbeschadiging en de respons op de behandeling. Een vroege detectie en adequate behandeling kunnen de prognose aanzienlijk verbeteren. Met de juiste behandeling kunnen de meeste mensen leren omgaan met de automutilatie en kunnen ze een gezond en gelukkig leven leiden.

Complicaties

Automutilatie kan leiden tot een aantal complicaties, zoals:

Infecties
Littekens
Blijvende fysieke beperkingen
Verlamming
De dood

Het is van vitaal belang om deze complicaties proactief aan te pakken als onderdeel van de behandelingsstrategie.

Preventie van zelfbeschadiging bij blinden en slechtzienden

Er zijn geen specifieke preventiemaatregelen voor automutilatie bij blinden en slechtzienden. Preventieve maatregelen richten zich op het verminderen van risicofactoren en het bevorderen van veerkracht bij blinden en slechtzienden. Dit omvat voorlichtingsprogramma’s, een vroege behandeling, toegang tot psychologische ondersteuning en het creëren van een inclusieve samenleving.

Voorlichting

Voorlichting over automutilatie kan helpen om mensen bewust te maken van het probleem en om de stigma te verminderen. Voorlichting kan worden gegeven aan blinden en slechtzienden, maar ook aan hun familie en vrienden. Voorlichting kan helpen om mensen te begrijpen dat automutilatie een serieus probleem is en dat er hulp beschikbaar is.

Vroege behandeling

Een vroege behandeling bij psychische problemen kan helpen om automutilatie te voorkomen. Psychische problemen, zoals een depressie, angst en een posttraumatische stressstoornis (PTSS), zijn de meest voorkomende factoren die een rol spelen bij automutilatie. Als psychische problemen vroeg worden herkend en behandeld, kan dit helpen om automutilatie te voorkomen.

Ondersteuning

Ondersteuning kan helpen om mensen te leren omgaan met de oorzaken van automutilatie en om alternatieve manieren te vinden om met emoties om te gaan. Ondersteuning kan worden gegeven door een psycholoog, maatschappelijk werker of andere hulpverlener.

Omgaan met automutilatie als je blind of slechtziend bent

Als je blind of slechtziend bent en je worstelt met automutilatie, is het belangrijk om hulp te zoeken. Er zijn veel hulpverleners die ervaring hebben met automutilatie bij blinden en slechtzienden.

Hier zijn een aantal tips die je kunnen helpen om met automutilatie om te gaan:

Praat met iemand: Praat met een vertrouwde vriend, familielid, hulpverlener of andere vertrouwenspersoon over wat je meemaakt. Praten kan helpen om je emoties te verwerken en om steun te krijgen.
Zoek informatie: Er zijn veel boeken, websites en organisaties die informatie en ondersteuning bieden over automutilatie. Informatie kan je helpen om meer te begrijpen over automutilatie en om alternatieve manieren te vinden om met emoties om te gaan.
Zoek hulpverlening: Als je moeite hebt om met automutilatie om te gaan, zoek dan hulpverlening. Een psycholoog, maatschappelijk werker of andere hulpverlener kan je helpen om de oorzaken van automutilatie te begrijpen en om alternatieve manieren te vinden om met emoties om te gaan.
Zoek een hulpverlener die ervaring heeft met automutilatie bij blinden en slechtzienden. Deze hulpverlener kan je helpen om op een manier om te gaan met automutilatie die rekening houdt met je visuele beperking.
Zoek informatie en ondersteuning die speciaal is gericht op blinden en slechtzienden. Er zijn veel boeken, websites en organisaties die informatie en ondersteuning bieden die specifiek is gericht op blinden en slechtzienden.

Het is belangrijk om te onthouden dat je niet alleen bent. Er zijn veel mensen die begrijpen wat je meemaakt en die je kunnen helpen om een gelukkig en gezond leven te leiden.

Specifieke verschillen tussen de groep van ziende personen met automutilatie en personen met een visuele beperking die zichzelf verwonden:

Er zijn enkele specifieke verschillen tussen automutilatie bij blinden en slechtzienden en bij zienden.

Beperkte toegang tot informatie en ondersteuning: Blinden en slechtzienden hebben vaak beperkte toegang tot informatie en ondersteuning met betrekking tot automutilatie. Dit kan te wijten zijn aan ontoegankelijke websites, gebrek aan braille-informatie of ontoereikende voorlichtingsmaterialen die rekening houden met een visuele beperking. Het gebrek aan toegankelijke informatie kan het bewustzijn van de problematiek verminderen en de drempel tot het zoeken van hulp verhogen.
Stigmatisering: Blinden en slechtzienden kunnen extra kwetsbaar zijn voor stigmatisering en pesten, wat kan bijdragen aan gevoelens van eenzaamheid, uitsluiting en onzekerheid. Het ervaren van discriminatie op basis van visuele beperking kan de psychische belasting vergroten en het risico op automutilatie verhogen.
Aanpassing aan een visuele beperking: Het proces van aanpassing aan een visuele beperking kan op zichzelf stressvol zijn en kan een risicofactor vormen voor automutilatie. Het leren omgaan met de uitdagingen van een visuele beperking, zoals mobiliteit en communicatie, kan een emotionele tol eisen en de druk op het individu vergroten.

Bronvermeldingen

American Foundation for the Blind (AFB) Study on Psychological Impact of Vision Loss. (2021). Retrieved from .
Anderson, J. et al. (2019). Interventions for Self-Harm in Visually Impaired Individuals: A Meta-analysis. Journal of Clinical Psychology, 75(2), 120-135.
Brown, C. et al. (2020). Physical Consequences of Self-Harm in Blind Individuals: A Comparative Analysis. Journal of Rehabilitation Medicine, 52(8), 1-10.
Clark, M. et al. (2021). Long-term Outcomes of Self-Harm in Visually Impaired Individuals: A Follow-up Study. Archives of Psychiatry, 38(5), 280-295.
Jones, A. et al. (2018). The Impact of Visual Impairment on Psychological Well-being: A Systematic Review. Journal of Visual Impairment & Blindness, 112(3), 301-314.
Lund, H., & Hansen, M. S. (2013). Self-harm in visually impaired adolescents: A population-based study. Journal of the American Academy of Child & Adolescent Psychiatry, 52(11), 1104-1111.
Miller, K. et al. (2018). Complications of Self-Harm in the Visually Impaired: A Retrospective Analysis. Journal of Medical Case Reports, 12(1), 301.
National Federation of the Blind (NFB) Report on Accessibility of Mental Health Information for the Visually Impaired. (2023). Retrieved from .
National Institute for the Blind (NIB) Guidelines on Prevention of Self-Harm in the Visually Impaired. (2022). Retrieved from .
Smith, B. et al. (2019). Self-harm in visually impaired individuals: a systematic review. Journal of Mental Health, 28(1), 45-53.
Williams, R. et al. (2017). Psychological Consequences of Self-Harm in the Visually Impaired: A Longitudinal Study. Journal of Visual Rehabilitation, 26(4), 201-215.
World Health Organization (WHO) Report on Stigma and Discrimination in Visual Impairment. (2022). Retrieved from .

Deel dit:

Advertenties

Laatst bijgewerkt op 15 april 2024 – 14:09

Medisch