Omgaan met de vraag: “Bestaat er geen remedie voor je slechtziend- of blindheid?”

Wanneer iemand slechtziend of blind is, is het onvermijdelijk dat er vragen komen van anderen. Een van de meest voorkomende — en vaak confronterende — vragen is: “Bestaat er echt geen remedie?” Hoewel deze vraag meestal goedbedoeld is, kan ze een gevoelige snaar raken. Ze roept niet alleen herinneringen op aan medische trajecten, maar kan ook impliceren dat je huidige manier van leven tekortschiet, of dat er iets ‘fout’ is dat opgelost moet worden. In deze tekst verkennen we hoe je met zo’n vraag kunt omgaan, zowel feitelijk als emotioneel.

Inhoudsopgave

1 De vraag in perspectief: goedbedoeld, maar pijnlijk
2 Antwoorden die krachtig en eerlijk zijn
3 Ruimte geven aan je gevoelens
4 Duidelijke grenzen stellen
5 Zelf bepalen hoe je over je beperking spreekt
6 Het recht op rust
7 Meer informatie

De vraag in perspectief: goedbedoeld, maar pijnlijk

De meeste mensen stellen deze vraag niet uit onwil of nieuwsgierigheid alleen, maar vanuit oprechte verbazing of hoop. Voor wie geen ervaring heeft met een visuele beperking, lijkt het haast onvoorstelbaar dat er in deze moderne tijden nog geen “oplossing” zou bestaan. Toch is het belangrijk te weten dat deze vraag — zelfs als ze vriendelijk wordt gesteld — ongemak kan veroorzaken. Niet omdat de vraag zelf fout is, maar omdat ze vaak de verkeerde veronderstellingen in zich draagt:

Dat genezing altijd het doel is.
Dat technologie of geneeskunde alles kan oplossen.
Dat leven met een beperking per definitie lijden is.

Door deze impliciete aannames te herkennen, kun je ook rustiger en steviger reageren.

Antwoorden die krachtig en eerlijk zijn

Er bestaat geen universeel “juist” antwoord op deze vraag. Wat je zegt, hangt af van je eigen situatie, je comfortniveau, en wat je op dat moment wilt delen. Toch zijn er enkele manieren waarop je de vraag kunt kaderen:

Feitelijk antwoord

“Voor mijn specifieke aandoening bestaat momenteel nog geen behandeling. Wetenschappers doen wel onderzoek, maar het is onzeker of en wanneer dat iets zal opleveren.”

Dit geeft mensen een duidelijk, informatief antwoord zonder in te gaan op je persoonlijke gevoelens of hoop.

Persoonlijk antwoord

“Ik heb geleerd mijn leven op een andere manier in te richten. Het zou mooi zijn als er ooit iets gevonden wordt, maar ik focus me liever op wat nu mogelijk is.”

Hiermee geef je aan dat je je leven niet in de wacht zet tot een mogelijke ‘oplossing’ verschijnt.

Omkering van de vraag

“Waarom zou genezing de enige manier zijn om volwaardig te leven?”

Deze reactie daagt mensen uit om hun eigen veronderstellingen te herzien — op een respectvolle manier.

Ruimte geven aan je gevoelens

Het is oké als deze vraag iets bij je losmaakt. Misschien voel je frustratie, verdriet, vermoeidheid of zelfs schuldgevoel, vooral als je merkt dat mensen blijven hopen op iets dat jij al hebt losgelaten. Soms roept het ook een gevoel op dat je jezelf moet verantwoorden voor je bestaan zoals het is — iets wat niemand zou hoeven doen.

Gun jezelf de ruimte om deze gevoelens toe te laten. Je hoeft niet altijd sterk of vriendelijk te blijven als dat ten koste gaat van je eigen rust. Je mag ook grenzen stellen en aangeven dat je het er liever niet over hebt. Het is niet egoïstisch om je eigen comfort en stabiliteit te beschermen.

Duidelijke grenzen stellen

Soms blijven mensen aandringen, of vertellen ze over ‘mirakels’ die ze op internet hebben gelezen. In dat geval mag je heel duidelijk zijn:

“Ik begrijp dat je met me meeleeft, maar ik vind het niet prettig om telkens over genezing te praten.”
“Ik heb mijn weg hierin gevonden, en dat is genoeg voor mij.”
“Dank je voor je interesse, maar dit gesprek kost me energie.”

Grenzen stellen is geen onvriendelijkheid, maar een daad van zelfzorg. Je hoeft niemand tevreden te houden ten koste van jezelf.

Zelf bepalen hoe je over je beperking spreekt

Misschien wel het belangrijkste is dat jij bepaalt hoe je over je slechtziend- of blindheid spreekt. Jij hoeft je niet te verantwoorden, te verdedigen of uitleg te geven aan wie dan ook. Als jij je goed voelt bij hoe je leeft, is dat wat telt.

Sommige mensen noemen zichzelf liever ‘blinde persoon’, anderen liever ‘persoon met een visuele beperking’. Sommige mensen willen empowerment uitstralen, anderen zoeken juist normalisering. Alle keuzes zijn geldig. Je mag je verhaal vertellen zoals jij dat wil, met de nadruk die voor jou klopt. Het is jouw ervaring, jouw leven, jouw stem.

Je visuele beperking is een deel van je leven, maar het definieert niet je waarde, je intelligentie, je geluk of je veerkracht. En je bent niet minder omdat er (nog) geen ‘remedie’ bestaat.

Het recht op rust

Elke persoon met een beperking heeft recht op rust, op vrede met hoe de dingen zijn. Het is mooi dat de wetenschap vooruitgaat, en hoop is geen vijand. Maar er is evenveel waarde in het aanvaarden, in het bouwen aan een leven dat niet wacht op een oplossing, maar floreert binnen de mogelijkheden van het nu.

Je mag dus gerust antwoorden — of juist zwijgen — op een manier die jouw rust bewaart. Want dat is jouw recht. Meer dan genoeg.

Twee mannen zitten naast elkaar in een kamer. De man aan de rechterkant draagt een beige trui, een bruine broek en een zonnebril. Hij houdt een witte stok vast. De man aan de linkerkant draagt een blauw overhemd en praat met de andere man, terwijl hij een bezorgde of serieuze uitdrukking op zijn gezicht heeft. Op de achtergrond is een groene plant te zien en er valt zacht licht door een raam

Meer informatie

Deel dit:

Advertenties

Laatst bijgewerkt op 11 mei 2025 – 10:16

Handicap & Integratie