Blind of slechtziend: Obstakels kunnen voelen zonder deze aan te raken

Blinde (en zeer slechtziende) personen hebben geen visuele informatie om te gebruiken om obstakels te detecteren. Ze moeten daarom andere zintuigen gebruiken, zoals hun gehoor, tast en evenwicht, om hun omgeving te verkennen. Een van de manieren waarop blinde en slechtzienden obstakels kunnen detecteren, is door de toenemende druk bij hun hoofd te voelen. Deze druk wordt veroorzaakt door de geluidsgolven die worden weerkaatst door het obstakel. Sommige blinde en slechtziende personen kunnen bijgevolg de aanwezigheid van een muur of een ander obstakel voelen, zelfs zonder dit obstakel fysiek aan te raken. In deze tekst duiken we in het thema van

Inhoudsopgave

1 Hoe voelt het dan aan om een obstakel te naderen?
2 Andere manieren om obstakels te detecteren
3 Echolocatie en neuroplasticiteit bij blinde en slechtziende personen
4 Belang van training
5 Meer informatie

Hoe voelt het dan aan om een obstakel te naderen?

Hoewel sommige personen een gevoel van druk beschrijven, kunnen anderen dit fenomeen anders ervaren. Sommige personen voelen de druk alleen als ze hun hoofd in een bepaalde hoek houden. Anderen voelen de druk in beide oren. De manier waarop iemand de druk voelt, kan ook afhangen van de grootte en vorm van het obstakel. Een grote, vlakke muur zal een sterkere druk veroorzaken dan een kleine, onregelmatige muur.

Sommige personen kunnen bijvoorbeeld een verandering in temperatuur of een lichte bries voelen wanneer ze een obstakel naderen. Anderen kunnen subtiele veranderingen in de echo’s van geluidsgolven opmerken (echolocatie / echolokalisatie). Anderen hebben het gevoel dat het geluid gewoon luider wordt.

De manier waarop blinde en slechtzienden obstakels voelen, is afhankelijk van een aantal factoren, waaronder:

De leeftijd waarop het gezichtsvermogen verloren ging: Personen die al op jonge leeftijd blind of slechtziend zijn, hebben meer tijd gehad om andere zintuigen te ontwikkelen, zoals tast, gehoor en evenwicht.
De ernst van het gezichtsverlies: Personen met een ernstiger gezichtsverlies zijn meer afhankelijk van andere zintuigen om hun omgeving te verkennen.
De individuele ervaring en vaardigheden: Sommige personen kunnenbeter veranderingen in hun omgeving voelen dan anderen.

Andere manieren om obstakels te detecteren

De druk die wordt gevoeld bij het naderen van een muur is slechts één manier waarop blinde en slechtzienden obstakels kunnen detecteren. Ze kunnen ook obstakels detecteren door:

Het geluid van hun eigen voetstappen of de voetstappen van anderen.
De verandering in de luchtdruk.
De verandering in de temperatuur.
De verandering in de geur.

Door al deze zintuigen te gebruiken, kunnen blinde en slechtzienden hun omgeving veilig en efficiënt verkennen.

Echolocatie en neuroplasticiteit bij blinde en slechtziende personen

Echolocatie (echolokalisatie) is een fascinerend fenomeen waarbij blinde en slechtziende personen hun omgeving kunnen begrijpen en zich kunnen verplaatsen met behulp van geluidsgolven¹ ² ³ ⁴ ⁵⁶⁷. Dit proces wordt gereguleerd door een deel van de hersenen dat de auditieve cortex wordt genoemd, dat verantwoordelijk is voor het verwerken van geluidsinformatie¹ ².

Intrinsieke echolocatie

Intrinsieke echolocatie is een vorm van echolocatie waarbij blinde en slechtziende personen obstakels kunnen detecteren zonder zelf een geluid te produceren¹ ². Intrinsieke echolocatie maakt gebruik van de auditieve cortex om de afstand tot een obstakel te bepalen. De auditieve cortex doet dit door te kijken naar de tijd die het geluid nodig heeft om van het obstakel terug te keren.

Wanneer een blinde of slechtziende persoon loopt, hoort hij of zij de geluiden die worden geproduceerd door de omgeving zoals het geluid van voetstappen, auto’s of wind. De auditieve cortex analyseert deze geluiden en bepaalt de richting en afstand van het obstakel.

De auditieve cortex kan deze berekeningen maken door gebruik te maken van een aantal verschillende factoren, waaronder:

De intensiteit van het geluid
De frequentie van het geluid
De tijd die het geluid nodig heeft om van het obstakel terug te keren

Neuroplasticiteit en echolocatie

Neuroplasticiteit is het vermogen van de hersenen om zich aan te passen aan nieuwe omstandigheden of ervaringen. In het geval van blinde en slechtziende personen, kunnen de hersenen zich aanpassen aan het verlies van visuele informatie door de auditieve cortex te versterken, waardoor het vermogen om geluidsinformatie te verwerken wordt verbeterd⁸ ⁹ ¹⁰.

Door dit proces van neuroplasticiteit kunnen blinde en slechtziende personen echolocatie gebruiken om hun omgeving te begrijpen en zich te kunnen verplaatsen ⁸ ⁹ ¹⁰. Het is een krachtig voorbeeld van hoe het menselijk brein zich kan aanpassen aan uitdagende omstandigheden.

Hoe kan neuroplasticiteit intrinsieke echolocatie verbeteren?

Neuroplasticiteit kan intrinsieke echolocatie verbeteren door de grootte en efficiëntie van de auditieve cortex te vergroten. Dit kan gebeuren door herhaling en oefening.

Wanneer een blinde of slechtziende persoon regelmatig intrinsieke echolocatie gebruikt, wordt de auditieve cortex gestimuleerd. Deze stimulatie leidt tot een toename in de aantal neuronen en verbindingen in de auditieve cortex. Dit maakt het voor de auditieve cortex gemakkelijker om geluiden te verwerken en obstakels nauwkeuriger te detecteren.

Wetenschappelijk bewijs

Er zijn verschillende studies uitgevoerd die het bestaan van intrinsieke echolocatie bij blinde en slechtziende personen ondersteunen:

Een studie uit 2010 toonde aan dat blinde personen beter afstand tot een obstakel kunnen bepalen aan de hand van omgevingsgeluiden dan personen met normaal gezichtsvermogen¹ ².
Een studie uit 2012 toonde aan dat blinde personen hun intrinsieke echolocatievaardigheden kunnen verbeteren door training¹ ².

Deze studies suggereren dat intrinsieke echolocatie een belangrijk onderdeel is van de manier waarop blinde en slechtzienden hun omgeving verkennen¹ ².

Belang van training

Hoewel sommige blinde en slechtziende personen van nature obstakels kunnen voelen of echolocatie kunnen gebruiken, kan dit vermogen worden verbeterd door training en oefening⁴ ⁵ ⁶. Oriëntatie- en mobiliteitstraining kan personen leren hoe ze hun andere zintuigen effectiever kunnen gebruiken om hun omgeving te navigeren⁴ ⁵ ⁶.

Oriëntatie- en mobiliteitstraining is een vorm van training die is ontworpen om blinde en slechtziende personen te helpen hun omgeving te navigeren⁴ ⁵. Deze training kan bestaan uit het leren gebruiken van een witte stok, het ontwikkelen van oriëntatievaardigheden zoals het gebruik van geluiden en geuren om de omgeving te begrijpen, en het leren gebruiken van openbaar vervoer⁴ ⁵.

Daarnaast kan de training ook het leren van echolocatievaardigheden omvatten⁶. Dit kan bestaan uit het leren interpreteren van de echo’s van geluidsgolven, het leren herkennen van verschillende soorten obstakels op basis van hoe ze geluid reflecteren, en het leren zich verplaatsen in nieuwe omgevingen met behulp van deze vaardigheden⁶.

Meer informatie

Deel dit:

Advertenties

Laatst bijgewerkt op 14 april 2024 – 07:45

Mobiliteit