De dag waarop ik commentaar gaf bij een wedstrijd van de Rode Duivels

Tijdens het EK 2020 laat Proximus enkele supporters met een bijzonder verhaal aan het woord. Bekende en minder bekende gezichten vertellen u een anekdote gelinkt aan de Rode Duivels. In deze aflevering: Johan, de man die audiodescriptie doet voor slechtzienden.

Goedendag, ik heet Johan en ik ga jullie vertellen over de dag waarop ik San Marino – België heb becommentarieerd. Mijn verhaal in audiodescriptie is begonnen met de Rode Duivels. Ik zat in mijn zetel tijdens het WK 2014 en ik botste op de reportage van de Rode Duivels en de audiodescriptie. Een stichting onder de leiding van Jean-Marc Streel en enkele slechtzienden die de gekke weddenschap aangaan om naar Brazilië te trekken en de matchen te volgen. Gewapend met een radio legt hij aan slechtzienden, die naast hem in het publiek zitten, uit wat er op het veld gebeurt. Hij gaat in op details, hij gaat in op de emoties en dat is wat slechtzienden aanspreekt en wat ik ook prettig vind. Ik schreef Jean-Marc Streel en zeg: “Ik wil ook iets goeds doen. ik wil ook een truitje nat maken. Ik wil ook audiodescriptie doen.”

Ik sloot me aan bij de gemeenschap en begon ook voetbalmatchen te beschrijven voor slechtzienden. Charleroi, Standard De Liège maar ook en vooral de Rode Duivels. Op een dag kreeg ik een telefoontje. De voetbalbond van Sant Marino had gevraagd aan het CAFE , Centre for Access to Football in Europe, om journalisten en studenten te trainen in communicatie met audiodescriptie in het kader Ek U21 in 2019. Daar gaan we. We bereiken San Marino. Daar promoten we de Belgische knowhow. We leggen de audiodescriptie uit en we kijken naar de kalender op onze gsm en zeggen tegen onszelf: “Tiens, op 6 september zullen de Rode Duivels hier aankomen, in het stadion Olimpico in Serravalle in San Marino voor een kwalificatiewedstrijd voor het EK.”

We zeggen tegen onszelf: “Dit is een kans die we moeten grijpen. We moeten gaan!”
We moeten onze slechtzienden hier naar San Marino brengen. We nemen deze gekke gok…een gekke gok vol met valkuilen omdat we met de bus vanuit Brussel vertrekken en we in Keulen het vliegtuig moeten nemen om Bologna en vervolgens San Marino te bereiken. Op weg naar Keulen botsen we op files, de klok tikt verder en het vliegtuig mag niet vertrekken zonder ons. Ik bel de luchthaven van Keulen in het Engels en dan in het Italiaans, zoals op de dag op de opleiding. Ik vertel hen dat er 15 slechtzienden zijn die op het vliegtuig richting Bologna moeten stappen omdat we onze reis tot een goed einde willen brengen. We willen ze meepakken naar San Marino. Wat er gebeurt, is dat ze me aanbieden, met veel eerlijkheid, om een controle lijn te openen, speciaal voor ons….maar de files blijven maar duren. Uiteindelijk komen we op tijd aan. Ze openen een rij voor ons. Ze controleren ons. We zijn vertrokken, we kunnen het vliegtuig opstappen. Ik dacht eens we in het mooie vliegtuig zitten, dat het allemaal voorbij was maar de valkuilen bleven op ons afkomen. Ik zag de commandant aan boord naar ons komen, en me vertellen dat we niet zouden opstijgen. “Waarom?”

Hij zei ons: “Er zijn te veel slechtzienden aan boord, ik mag omwille van veiligheidsredenen niet opstijgen.”
Ik vertelde hem: “Er zijn 15 slechtzienden aan boord en er zijn 15 vrijwilligers die klaar staan om hun truitje nat te maken om in San Marino te geraken.”
Hij begreep ons verlangen, ons enthousiasme en zo vertrokken we dan toch naar San Marino. Te laat voor het vliegtuig….bijna te laat voor de wedstrijd zeggen we tegen de buschauffeur: “Haast je, we willen de match niet missen!” Dus, we versnellen…en wie ” je haasten met de bus” zegt, zegt ook “auto’s, motoren…inhalen” en we halen een andere bus in. Die van de Rode Duivels. We zetten ons allemaal recht in de bus, we kloppen op de ramen, we zingen, we tonen onze vlaggen. Achter die getinte ramen van de bus: onze Rode Duivels, die ons zeker herkenden en die ons zeker hadden gezien. In elk geval, we wisten wie er achter de ramen zat. Uiteindelijk halen we ze in en opeens banen motoren en politieauto’s zich een weg langs ons heen.

In feite begeleiden ze ons naar het stadion, denkend dat wij de Rode Duivels waren. Daar zit wel een beetje waarheid in. Maar toen ze het uiteindelijk zelf beseften, hebben ze ons aan de kant gezet en lieten ze deze keer wel de juiste bus door… en met een toeter van fairplay wil ik zeggen, begroet de bus van de Rode Duivels ons en wij sloten terug achter hen aan. We kregen een super ontvangst van de federatie. We deden de audiodescriptie van de match en beleefden veel emoties. We winnen met 0-4 , het was fantastisch. iedereen in de tribunes ging uit zijn dak, ook onze slechtzienden die de match beleefden zoals u en ik.

De wedstrijd beleven zoals een Rode Duivel. De wedstrijd beleven zoals een supporter. Het werd zo gewaardeerd dat Michele Lecomte bij ons op de tribunes belandde. Hij ging naar hen toe en zei: “Bedankt. Bedankt om jullie zelf te zijn! Bedankt om voor België te supporteren! Bedankt om jullie beperking te erkennen en ermee te leven en om vandaag de emoties te beleven die de Rode Duivels ons bezorgen”

De wedstrijd San Marino – België zorgde ervoor dat ik onze slechtziende vrienden overal mee naartoe wilden nemen zodat de Rode =duivel konden ervaren zoals elke supporter. Voilà, dat is mijn verhaal over de dag waarop ik San Marino – België heb becommentarieerd.

Deel dit:

Advertenties

Laatst bijgewerkt op 16 juli 2021 – 06:43

Sport

De dag waarop ik commentaar gaf bij een wedstrijd van de Rode Duivels